สัตว์เลี้ยงของฉันตัวที่ 2
สัตว์เลี้ยงของฉันตัวที่ 2ดิฉันก็ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงอีกเหมือนกันค่ะคือแบบว่า มาหาเราเองแล้วไม่ยอมไป สัตว์เลี้ยงตัวที่ 2นี่คือนก นะคะ เป็นนกเอี้ยงค่ะนกเอี้ยงดำแสนรู้มาก
ปล่อยได้ไม่บินไปใหนคือว่าเลี้ยงโดยไม่ต้องขังกรงค่ะ แต่ว่าดิฉันไม่ได้ไปพรากลูกนกฉกลูกกามานะคะ นกเอี้ยงของดิฉันตัวนี้บินมาเองค่ะ บินมาแล้วไม่ยอมบินกลับ บินมาอยู่บนบ้านดิฉันเลย แล้วนกเอี้ยงตัวนี้ก็ไม่ใช่ลูกนกเพิ่งหัดบินนะคะเป็นก หนุ่มคะ
น่ารักมาก พอเขาไม่ไปดิฉันก็ต้องเลี้ยงไว้ แต่ว่านกตัวนี้สิ มันรักดิฉันมาก ใครเข้าใกล้ดิฉันไม่ได้เลย มันจะหวง แล้วเวลาใครแกล้งดิฉันนะแค่ดิฉันร้องให้เท่านั้นล่ะ มันจะเข้าไปจิก คนแกล้งดิฉันทันที อ้อตอนฉันได้นกเอี้ยงตัวนี้มาเลี้ยงตอนนั้นฉันก็อายุได้ประมาณ 8-9 ปี ค่ะ รู้สึกว่าจะได้มาพร้อมกับเจ้าลูกกรอก หมาตัวแรก ของดิฉัน ยังมีเรื่องเล่าถึงความแสนรู้ของเจ้านกเอี้ยงอีกค่ะ เจ้านกเอี้ยงตัวนี้นะคะเวลาดิฉันไปโรงเรียนเจ้าเอี้ยงมันก็จะบินไปหากินในสวนป่าข้างบ้านคคือว่าแม่เขาจะไม่ใส่กรงเลยปล่อยเป็นอิสระ เวลาโรงเรียนเลิก ดิฉันกลับบ้าน แค่ดิฉันตะโกนดังๆว่าไอ้เอี้ยงๆๆกลับมาแล้วนะเท่านั้นล่ะ เจ้าเอี้ยงจะอยู่ที่ใหนก็บิน พรึบๆ กลับมาเกาะใหล่ดิฉันแล้วล่ะค่ะ แต่ความแสนรู้ของเจ้าเอี้ยงยังไม่มีเท่านี้นะคะ เจ้าเอี้ยงบินไปหาดิฉันที่โรงเรียนถูกค่ะ พอบินไปถึงโรงเรียน ร้องเรียกชื่อดิฉัน ที่บนรั้วของโรงเรียน ผู้ปกครองที่มารับเด็กๆ ต่างก็มองเจ้าเอี้ยงแสนรู้กันใหญ่ ดิฉันล่ะรักเจ้าเอี้ยยงน้อยตัวนี้จัง อ้อมีอยู่วันนึงดิฉันกลับมาจากโรงเรียนฉันก็ตะโกนร้องหาเจ้าเอี้ยงเหมือนเคย แต่เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ ดิฉันตะโกนเรียกจนไม่มีเสียงเจ้าเอี้ยงก็ไม่บินมาทำยังไงดีล่ะ หรือว่าเจ้าเอี้ยงจะหนีเราไป แต่ว่า เป็นไปไม่ได้ หรือว่าหลงทาง ก็เป็นไปไม่ได้อีกน่ะแหละ เพราะว่า เจ้าเอี้ยงมันอยู่ในป่าหมู่ 7 มันบินไปแทบทุกที่ ทำยังไงดีล่ะทีนี้ ดิฉันก็ต้องออกเดินตามหาเจ้าเอี้ยงแล้ว เท้าก็เดินปากก็ตะโกนไอ้เอี้ยงๆไอ้เอี้ยง เงียบ ดิฉันเลยเดินไปอีกหมู่บ้านนึง แล้วก็ตะโกน เรียก จิ๊กๆๆเปี๊ยวๆ เสียงร้องของเจ้าเอี้ยงนี่นา อยู่ใหนนะ ดิฉันเดินตามเสียงไปเจ้าเอี้ยงโดนจับขังกรง อยู่บ้าน ของชาวบ้านแถวนั้น เจ้าเอี้ยงมันเห็นดิฉันมันดีใจบินเลาะกรงดิฉันเห็นนกของดิฉันดิฉันก็จะเอากลับบ้านแต่ว่า คนที่จับนกฉันไว้เขาไม่ให้ เขาบอกว่า นกก็เหมือนนก รู้ได้ยังไงว่าเป็นของฉัน ดิฉฉันก็บอกเขาไปว่าเดี๋ยวคอยดูนะ ถ้าน้าปล่อยนกตัวนี้ หนูจะไม่จับมัน แล้วให้น้าดูว่ามัน จะบินตามหนูกลับบ้านใหม ถ้าเจ้าเอี้ยงตัวนี้บินตามหนูกลับบ้านแสดงว่าเจ้าเอี้ยงตัวนี้เป็นของหนูนะ ตอนแรกขาจะไม่ยอมเขาบอกว่าถ้าปล่อยมันก็บินหนีน่ะสิ ทีนี้ล่ะหนูทั้งร้องให้และขอร้องเขาบอกว่าน้าขอนกหนูคืนเถอะ เขาเลยสงสาร(หรือรำคาญก็ไม่รู้)พอเขาปล่อยนกออกมาเท่านั้นล่ะเจ้าเอี้ยงนกของดิฉันก็บินมาเกาะบ่าเกาะใหล่ร้องเรียกชื่อฉันที่ข้างหูของเลยล่ะ
แต่ก็น่าเสียดายนะคะ เจ้าเอี้ยงมันอยู่กับดิฉันได้แค่ 4 ปีเอง เพราะว่าการที่เราไม่ได้เอาเขาใส่กรงนี่แหละ อยู่มาวันนึงฉันไม่อยู่บ้านกลับบ้านมาพี่สาวเอาเจ้าเอี้ยงมาให้ดู มันตายเสียแล้ว ฉันร้องไห้อยู่ 3วันเลยล่ะค่ะ แล้วดิฉันก็เป็นคนฝังเจ้าเอี้ยงกับมือเองเลยนะคะ เป็นอันว่าจบเรื่องเล่าสัตว์เลี้ยงตัวที่ 2นะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น